ΨΑΡΕΜΑ

Λυθρίνια στο κρύο

Είναι όμορφο, απαιτητικό, έξυπνο και πεντανόστιμο. Θα το πιάσουμε όμως με φρέσκο δόλωμα που πρέπει κάθε φορά να είναι διαφορετικό και εκλεκτό!!!

Tα αλιευτικά εργαλεία που θα χρησιμοποιήσουμε είναι διπλάρι ή και μονάγκιστρο, ενώ το κοινό και στις δύο περιπτώσεις είναι η ποιότητα των υλικών. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αγκίστρι με μέτρια κοιλιά με μεσαίο έως μακρύ στέλεχος, που όμως πρέπει να διαθέτει αρπάδι που καρφώνει με το παραμικρό.

Τα παράμαλλα για το διπλάρι θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 60 πόντοι, ενώ για το μονάγκιστρο 80 πόντοι έως 1 μέτρο.
Το λυθρίνι είναι ένα από τα ομορφότερα και νοστιμότερα ψάρια, που όμως δεν θα πιαστεί ποτέ με επιπόλαια υλικά, δολώματα και τεχνική.Είναι μίζερο όσον αφορά τη διατροφή του και πρέπει να του «σερβίρουμε» το δόλωμα όσο μπορούμε πιο φρέσκο, ζωντανό κατά προτίμηση και ποτέ κατ' επανάληψη. Αν πιάσουμε ένα λυθρίνι με δόλωμα καραβιδάκι ζωντανό ή γαρίδα, που είναι από τα αγαπημένα του, την επόμενη φορά δεν θα του το προσφέρουμε αμέσως. Το αφήνουμε να το ζητήσει κι έτσι θα το φάει πιο εύκολα. Μετά από δύο κατεβάσματα με κάτι άλλο, δολώνουμε εκ νέου με καραβιδάκι και ο λύθρινας το αρπάζει! Κάτι άλλο που χρειάζεται να προσέξουμε είναι ότι δεν θα πρέπει να πάμε για ψάρεμα με ένα είδος δολώματος, καλύτερα να έχουμε τουλάχιστον τρία διαφορετικά, όπως γαρίδα, καραβιδάκι και σκουλήκι, γιατί όπως είπαμε είναι ψάρι εκλεκτικό και οι προτιμήσεις του είναι κάπως απρόβλεπτες.
Το τσίμπημα
Σύμφωνα με την όρεξη του ψαριού, αν το λυθρίνι τσιμπάει με όρεξη (πράγμα πού συμβαίνει σπανιότατα), χρησιμοποιούμε κοντά παράμαλλα, όχι όμως κάτω από 40 πόντους, ενώ σε τσίμπημα χωρίς όρεξη ή μίζερο όπως συνηθίζει, χρησιμοποιούμε μακριά.

Σημαντικότατο ρόλο παίζει η αίσθηση της αφής, αυτό δηλαδή που θα νιώσουμε κατά την επαφή των δακτύλων μας με το ψάρι. Σπάνια θα αισθανθούμε δυνατό τσίμπημα, τις περισσότερες φορές ίσα - ίσα που το καταλαβαίνουμε, εκεί είναι που πρέπει να καρφώσουμε δυνατά και αποφασιστικά. Τότε θα νιώσουμε το κεφάλι που κάνει το λυθρίνι, μέχρι να το φέρουμε όμως πάνω στη βάρκα δεν είμαστε σίγουροι ότι έχει γίνει δικό μας. Το ψάρι με πονηριά κατά την άνοδο προσπαθεί να προσπεράσει την αρματωσιά γι' αυτό πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε τα κεφάλια του στο ανέβασμα, ενώ αν σταματήσουμε να τραβάμε είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα το χάσουμε, γι' αυτό μαζεύουμε πάντα σταθερά, αργά ή γρήγορα, διατηρώντας όμως επαφή με το ψάρι. Βαρίδι χρησιμοποιούμε πάντα ανάλογα με το βάθος που ψαρεύουμε. Μικρό βάθος μικρό βαρίδι, μεγάλο βάθος μεγάλο βαρίδι.
Το ψάρεμα
Απαραίτητο όργανο στο ψάρεμά μας είναι το βυθόμετρο. Με το όργανο αυτό επιλέγουμε τον τόπο ψαρέματος, αναζητώντας την τραγάνα όπου ζουν τα λυθρίνια και τα «ξαδέρφια» του τα φαγκρόπουλα ή τα τσαούσια. Το ψάρεμα του λυθρινιού γίνεται με το γνωστό τρόπο της καθετής και φυσικά οι καλύτερες εποχές είναι μέχρι την άνοιξη, όπου τα βράχια και γενικότερα οι τραγάνες του βυθού συνήθως δε έχουν φύκια, γεγονός που διευκολύνει το ψάρεμα.

Αν πιάσουμε ένα λυθρίνι με δόλωμα καραβιδάκι ζωντανό ή γαρίδα, που είναι από τα αγαπημένα του, την επόμενη φορά δεν θα του το προσφέρουμε αμέσως.

Το βυθόμετρο
Οταν ψαρεύουμε μεσοπέλαγα, χάνουμε την επαφή μας με την πετονιά, γιατί το βάθος «σβήνει» τα τσιμπήματα των ψαριών. Οπως προαναφέραμε εκτός από λυθρίνια στους ίδιους τόπους βόσκουν φαγκρόπουλα, μπαλάδες και τσαούσια. Με οδηγό το βυθόμετρο, αρματώνουμε κατάλληλα την πετονιά, αρχίζοντας με 60άρα στην κεντρική μάνα, συνεχίζοντας με 40άρα μετά το στριφτάρι. Θυμίζουμε ότι το παράμαλλο που βρίσκεται στο βαρίδι, είναι το πιο μακρύ και είναι δολωμένο με ζωντανό σκουλήκι ή καραβιδάκι, ενώ στα υπόλοιπα αγκίστρια μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και γαρίδα.

Μέχρι να το φέρουμε στη βάρκα δεν είμαστε σίγουροι ότι έχει γίνει δικό μας. Το ψάρι με πονηριά κατά την άνοδο προσπαθεί να προσπεράσει την αρματωσιά γι' αυτό πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε τα κεφάλια του στο ανέβασμα

Το ανέβασμα
Κατά το ανέβασμα έχουμε δύο επιλογές: Η μία είναι με τα χέρια και η άλλη με ηλεκτρικό μηχανάκι για να μην κουραζόμαστε και κυρίως για να μην υποφέρουν τα δάχτυλα των χεριών μας. Ολα αυτά μέχρι τα 30 περίπου μέτρα, μετά αναλαμβάνουμε εμείς, αφού θα έχουμε και την αίσθηση των «χτυπημάτων» των ψαριών. Αυτή άλλωστε είναι η συγκίνηση και ο ενθουσιασμός όταν τα αγκίστριά μας έχουν ψάρια. Ακριβώς όμως λόγω ενθουσιασμού και κούρασης, υπάρχει το ενδεχόμενο η πετονιά να πέφτει ακανόνιστα στο σκάφος και κατά συνέπεια να μπερδευτεί (αν δεν χρησιμοποιούμε καλάμι με μηχανάκι).
Βεβαίως, όσο πιο χοντρή είναι η πετονιά τόσο περισσότερο λιγοστεύει ο κίνδυνος για κάτι τέτοιο στην περίπτωση που ψαρεύουμε με το χέρι. Καλό είναι να προσέχουμε πάνω στον ενθουσιασμό μας, είναι προτιμότερο να χαθεί ένα ψάρι, παρά να μπερδευτεί το αλιευτικό υλικό. Η πρότασή μας πάντως για αποφυγή των ανωτέρω προβλημάτων είναι η χρήση καλαμιού με μηχανισμό ?ηλεκτρικό ή χειροκίνητο- και στο τύμπανο τυλιγμένο νήμα για καλύτερη αίσθηση των τσιμπημάτων.

ΤΣΙΠΟΥΡΑ

Η ...χαρά του ερασιτέχνη

Το χτύπημα του ψαριού είναι η μεγαλύτερη συγκίνηση για τον ερασιτέχνη ψαρά. Η συγκίνηση αυτή μεγιστοποιείται από το τράβηγμα και ακολούθως τη σύλληψη μιας καλής τσιπούρας. Συγκίνηση μέχρι λιποθυμίας θα λέγαμε...

Προσοχή, όμως, γιατί από την πολλή συγκίνηση με μια αδέξια κίνησή μας μπορεί να οδηγηθούμε σε απώλεια του ψαριού, οπότε σίγουρα σε εγκεφαλικό...

Πολύ σημαντικό σημείο είναι η αντοχή της πετονιάς, λαμβάνοντας υπόψη τον όγκο και τη μαχητικότητα της τσιπούρας

Την όμορφη «Χρυσοφρύδα» έχουν υμνήσει όλοι οι ψαράδες. Η συγκίνηση του τσιμπήματός της είναι απερίγραπτη, ακόμη κι αν χάσουμε το ψάρι, κάτι που μπορεί εύκολα να συμβεί γιατί οι μασέλες της άνετα μασούν την πετονιά αν το ψάρι δεν έχει αγκιστρωθεί από τα χείλη. Πάντως, για την εμπειρία και μόνο του χτυπήματος στο αλιευτικό μας εργαλείο μιας μεγάλης τσιπούρας, θα μιλάμε στους φίλους μας για πολύ καιρό...
Αναμφίβολα αποτελεί μια πολύ δύσκολη λεία. H τσιπούρα ζει κυρίως κοντά στις ακτές και σε βάθος που δεν υπερβαίνει τα 30 μέτρα. Είναι πολύ επιφυλακτικό ψάρι που ζει σε κοπάδια, τα οποία οδηγούν τα μεγαλύτερα του είδους, και συχνάζει σ' εκείνα τα σημεία της θάλασσας όπου υπάρχουν και αναπτύσσονται αποικίες οστρακοειδών όπως μύδια, τα οποία κυριολεκτικά καταβροχθίζει. Για να παγιδεύσουμε το ψάρι είναι απαραίτητο να βρούμε μια θαλάσσια περιοχή που να διαθέτει τις κατάλληλες συνθήκες.
Ιδανική περίοδος ψαρέματος θεωρείται η καλοκαιρινή και η φθινοπωρινή, όπου η θερμοκρασία του νερού δεν είναι χαμηλή. Ετσι, τα κοπάδια από τις τσιπούρες πλησιάζουν κατά τρόπο εντυπωσιακό την ακτή, καταλήγοντας πολλές φορές ακόμη και έξω στη στεριά.

Το στόμα της τσιπούρας αποτελεί ένα είδος μέγκενης, ώστε να συντρίβει κυριολεκτικά το όστρακο της λείας της και φυσικά... το αγκίστρι.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι ένα είδος ψαρέματος που δεν απαιτεί μεγάλα σκάφη ή πολύπλοκο εξοπλισμό, αφού συνήθως γίνεται σε μια απόσταση 400-500 μέτρων από την ακτή και σε βάθος συχνά μικρότερο των 5 μέτρων. Oι ιδανικότερες ώρες ψαρέματος είναι και σ' αυτήν την περίπτωση οι θερμότερες της ημέρας, δηλαδή από τις 10 το πρωί έως τις 5 το απόγευμα. Εχουμε όμως θαυμάσια αποτελέσματα τις βραδινές, αλλά και τις πρωινές ώρες.
Από το σκάφος

Ενας τρόπος ψαρέματος είναι η αγκυροβόληση του σκάφους κοντά σε κάποια απόκρημνη ακτή με αμμώδη βυθό κι αυτό διότι η τσιπούρα είναι ψάρι πολύ επιφυλακτικό. Μπορεί να ενοχληθεί από τη σκιά της βάρκας, οπότε είναι προτιμότερο να κρατηθούμε σε κάποια απόσταση. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή στο αγκυροβόλιο, ώστε το σκάφος να είναι παράλληλο προς την ακτή, και πρέπει να χρησιμοποιηθούν δύο άγκυρες, μία από την πλευρά της πλώρης και μία από την πλευρά της πρύμνης. Τα προληπτικά αυτά μέτρα δε θα επιτρέψουν στο σκάφος να κινείται εμπρός-πίσω και οι πετονιές δεν θα χάσουν καθόλου από την ελκτική τους δύναμη. Σε αντίθετη περίπτωση, δεν θα είναι δυνατό να αισθανθούμε το τσίμπημα του ψαριού. Εξοπλισμός
Σε ότ,ι αφορά τον εξοπλισμό, το καλάμι θα πρέπει να είναι μακρύ, ώστε να ανταποκρίνεται σε μια ρίψη της τάξεως των 30-40 μέτρων. Θα συνιστούσαμε μήκος καλαμιού μεταξύ 2,20 - 2,70 με χρήση μολυβιού από 50-70 γραμμάρια.

Το μηχανάκι θα πρέπει απαραίτητα να έχει τη δυνατότητα περιέλιξης τουλάχιστον 200 μέτρων πετονιάς 0,40. Πολύ σημαντικό σημείο είναι η αντοχή της πετονιάς, λαμβάνοντας υπόψη τον όγκο και τη μαχητικότητα της τσιπούρας, που σε κάποιες περιπτώσεις φθάνει το βάρος των 5-6 κιλών.
H διαδικασία του μονταρίσματος είναι αρκετά απλή. Το βαρίδι της πετονιάς συνήθως είναι συρόμενο και με πλατιά οπή, ώστε να διευκολύνεται το πέρασμα της πετονιάς. Εκτός από το βαρίδι, στην πετονιά τοποθετείται μια ροδέλα από ατσάλι, με ελατήριο μεγέθους 8. Πολύ σημαντική είναι η επιλογή του αγκιστριού, γιατί τα δόντια της τσιπούρας μπορούν εύκολα να το λυγίσουν ή και να το σπάσουν. Η επάνω οδοντοστοιχία της εξέχει κάπως προς τα εμπρός σε σχέση με το σαγόνι και φέρει δύο ή τρία ζεύγη κωνικών δοντιών, ενώ ακολουθούν άλλες τέσσερις-πέντε σειρές από στρογγυλά δόντια που μοιάζουν με γομφίους, από τα οποία το τελευταίο της τρίτης σειράς είναι τεράστιο. Στο κάτω σαγόνι υπάρχει ο ίδιος αριθμός κωνικών δοντιών και ακολουθούν τρεις-τέσσερις σειρές γομφίων, από τους οποίους οι δύο τελευταίοι είναι τεράστιοι και όμοιοι με εκείνους της επάνω οδοντοστοιχίας. Πρακτικά, το στόμα της τσιπούρας αποτελεί ένα είδος μέγκενης, ώστε να συντρίβει κυριολεκτικά το όστρακο της λείας της και φυσικά... το αγκίστρι. Γι' αυτό το αγκίστρι μας πρέπει να έχει μέγεθος 1 ή 2 και να είναι κατά προτίμηση ατσάλινο με κοντό στέλεχος, ή από στιλβωμένο μέταλλο ειδικά κατασκευασμένο για τη συγκεκριμένη χρήση. Για το δέσιμο, τα αγκίστρια μπορεί να είναι δύο ειδών. O πρώτος τύπος είναι περισσότερο ενδεδειγμένος για δόλωμα με σκουλήκια, ενώ ο δεύτερος προτιμάται όταν για δόλωμα χρησιμοποιούμε μύδια.
Δολώματα
Σκουλήκια, μάνες μονοδόλια ή μύδια αποτελούν μερικούς από τους καλύτερους μεζέδες για την τσιπούρα.
Οσον αφορά το αμερικάνικο σκουλήκι, αυτό πρέπει να το τοποθετήσουμε ολόκληρο, με τρόπο ώστε να μην καλύπτει μόνο το αγκίστρι, αλλά και ένα τμήμα τουλάχιστον 5 εκατοστών από την πετονιά, αποτελώντας έτσι ένα προκλητικό ερέθισμα για το ψάρι.
Γι' αυτόν τον λόγο χρειαζόμαστε ένα σύρμα όσο το δυνατόν λεπτότερο, το οποίο θα διαπεράσει το σκουλήκι από το κεφάλι μέχρι την ουρά μέχρι να καλυφθεί ολόκληρο το αγκίστρι ή καλύτερα μια βελόνα, που πωλείται από τα καταστήματα ειδών αλιείας για τη συγκεκριμένη χρήση. Για να επιτύχουμε το αμερικάνικο σκουλήκι να καλύψει όχι μόνο ολόκληρο το αγκίστρι, αλλά και να συμπεριλάβει και τμήμα της πετονιάς, είναι απαραίτητο η τοποθέτηση να γίνεται από την πετονιά. Για να πραγματοποιηθεί αυτό, είναι αναγκαίο να χρησιμοποιήσουμε ένα λεπτό σύρμα (αν δεν έχουμε προμηθευτεί βελόνα όπως αναφέρουμε παραπάνω). Μεταξύ των διαφόρων τύπων που υπάρχουν στο εμπόριο, θα πρέπει να επιλέξουμε το λεπτότερο, στο οποίο θα φτιάξουμε έναν κόμπο που θα χρησιμεύσει για στοπ μεταξύ της πετονιάς και του σύρματος. Μετά την τοποθέτηση του δολώματος, το σκουλήκι διατηρείται ακέραιο και επομένως ελκυστικότερο για το ψάρι. Το αυτό ισχύει και για το μονοδόλι.
Στην περίπτωση της μάνας, αναλόγως του μεγέθους της την κόβουμε στα τρία ή στα τέσσερα και δολώνουμε το κομμάτι όπως πιο πάνω το σκουλήκι.
H τοποθέτηση δολώματος από μύδι προϋποθέτει το προσεκτικό άνοιγμα του οστρακοειδούς με ένα μαχαίρι, ενώ το αγκίστρι θα τοποθετηθεί στο πιο σκληρό τμήμα του.
Ελεγχος και ρεζέρβες
Πρόκειται για είδος ψαρέματος που η αναμονή είναι το κυριότερο στοιχείο του, οπότε καλό είναι κάθε 20-30 λεπτά να ελέγχουμε την ακεραιότητα των δολωμάτων, κυρίως των σκουληκιών, διότι μπορούν να φαγωθούν από καβούρια ή από μικρόψαρα.
Οσον αφορά το ψάρεμα με πολλά καλάμια -είτε ψαρεύουμε αγκυροβολημένοι από σκάφος, είτε από την ακτή- είναι απαραίτητο αυτά να είναι σε διάταξη τέτοια, ώστε οι πετονιές να μην μπλέκουν μεταξύ τους σε περίπτωση που το ψάρι τσιμπήσει. Στο σκάφος καλό είναι να δουλεύουμε με τρία καλάμια, ένα πλώρη, ένα πρύμνη κι ένα στο μέσον.
Οπως είπαμε και πιο πάνω, χρειάζεται προσοχή στην επιλογή των εργαλείων μας, γιατί μπορεί να αντιμετωπίσουμε ψάρια με εντυπωσιακές διαστάσεις και μαχητικότητα, ικανά να καταπονήσουν αισθητά τον εξοπλισμό μας και προπαντός το ακραίο τμήμα του. Είναι σημαντικό να διαθέτουμε εφεδρικά αγκίστρια, γιατί είναι πιθανόν τα δολώματα να γαντζωθούν στα βράχια ή στις αποικίες των μυδιών.
Και φυσικά υπομονή! Αν και οι ώρες στη θάλασσα και ειδικά επάνω στο σκάφος περνούν σαν νερό. Πότε είναι νύχτα και πότε ξημερώνει ούτε που το καταλαβαίνουμε...
Το αγκίστρι μας πρέπει να έχει μέγεθος 1 ή 2 και να είναι κατά προτίμηση ατσάλινο με κοντό στέλεχος, ή από στιλβωμένο μέταλλο ειδικά κατασκευασμένο για τη συγκεκριμένη χρήση. Για το δέσιμο, τα αγκίστρια μπορεί να είναι δύο ειδών. O πρώτος τύπος είναι περισσότερο ενδεδειγμένος για δόλωμα με σκουλήκια, ενώ ο δεύτερος προτιμάται όταν για δόλωμα χρησιμοποιούμε μύδια.