ΤΑ ΘΗΡΑΜΑΤΑ που ΚΥΝΗΓΑΜΕ

" Σεβόμαστε τα θηράματα! Προσέχουμε,τι και πόσα θα θηρεύσουμε, για να έχουμε πάντα εμείς και τα παιδια μας !!! Λαγός (lepus europaeus)

    O ΛΑΓΟΣ
    Είναι θηλαστικό της κατηγορίας των τρωκτικών, ανήκει στην οικογένεια των λαγίδων, με το κοινό όνομα Λαγός., επιστημονικά Λαγωός. Το γένος του περιλαμβάνει δύο κύρια είδη , το λαγό και το κουνέλι.
    Εχει βάρος περίπου 3-6 κιλά και μήκος περίπου 75 εκατοστά.
    Το χρώμα του είναι ανάλογο της ηλικίας του, γενικώς είναι χρώματος καστανοκίτρινον στο πάνω μέρος , προς τα πίσω λευκό , παρουσιάζει διάφορες παραλλαγές , όπως ποιό σκούρους ,λευκούς, ανοικτόχρωμους κ.λ.π. αναλόγως του περιβάλλοντος που ζει.
    Για να βρει το θηλυκό του, καλύπτει μεγάλες αποστάσεις , ενώ αντίθετα το θηλυκό παραμένει στον τόπο που γεννήθηκε, στον τόπο που γνωρίζει και μεγάλωσε .
    Ο λαγός γεννά 3-4 φορές τον χρόνο, την πρώτη τον Μάρτιο και την τελευταία τον Αύγουστο, ( στα νησιά έχει θηρευθεί πολλές φορές, έγκυος θυληκιά, τον Σεπτέμβριο!) και γεννά 2-4 μικρά αναλόγως των συνθηκών.
    Ζώο δειλό από την φύση του, είναι υποχρεωμένο να κρύβεται όλη την ημέρα , να βόσκει και να χαριεντίζεται την νύχτα. Μειονεκτεί πολύ στην όραση , αλλά το αναπληρώνει με την τρομερά αναπτυγμένη ακοή του.
    Η ζωή του λαγού είναι μία διαρκής σειρά ταλαιπωριών, κακουχιών, αγρυπνιών και φόβου, διότι διαρκώς είναι υπό καταδίωξη διαφόρων αρπακτικών όπως Αλεπού ,Λύκος, Κουνάβι, Φίδια , Αετών, Γεράκια κ.λ.π. Το μεγαλύτερο όριο ηλικίας του είναι περίπου 7-8 χρόνια. Ζει σχεδόν σε όλο τον κόσμο, διαφέρει σε χρώμα και μέγεθος.
    Το χειμώνα βρίσκεται συνήθως στα προσήλια και το καλοκαίρι μέσα στις πυκνές και δροσερές ρεματιές, σε μεγάλο υψόμετρο. Διαλέγει απόμερα και ήσυχα μέρη , πάντα μακριά από μονοπάτια πολυσύχναστα, μέσα σε φουντωτούς θάμνους, φροντίζοντας πάντα η κρυψώνα του να έχει 2-3 εξόδους κινδύνου. Συνήθως το γιατάκι του δεν είναι μόνιμο. Αν η καταδίωξη είναι μικρή σε διάρκεια , θα ξαναγυρίσει στην ίδια φωλιά.
Η τροφή του είναι ιδιαίτερα καθαρή και τίποτε περισσότερο από φρέσκο χορταράκι, ρίζες φλούδες δένδρων και τρυφερούς βλαστούς.

Επάνω
    Το Κυνήγι του
    Στην πατρίδα μας το κυνήγι του επιτρέπεται από 15 Σεπτεμβρίου μέχρι 31 Δεκεμβρίου, μόνο Τετάρτη- Σάββατο- Κυριακή.
    Ο λαγός είναι πασίγνωστος από τα αρχαία χρόνια και τον κυνηγούσαν με μανία και ο Ξενοφών στα «Κυνηγετικά» του ασχολείται μαζί του. Είναι πράγματι ένα κυνήγι στο οποίο χρειάζεται τεράστια υπομονή , θέλει μαστοριά , εξυπνάδα, ειδικότητα ,ακινησία .καλό μάτι , γρήγορα αντανακλαστικά .Στον πραγματικό λαγοκυνηγό η δεύτερη ντουφεκιά ήταν ντροπή, (λέγανε μία ντουφεκιά είναι κρέας , δύο ίσως , τρεις αέρας).
     Κυνηγιέται με σκυλιά ιχνηλάτες-δίωξης , 2 και περισσότερα, που ανοίγονται μακριά από τον κυνηγό ,ψάχνοντας (ιχνηλατώντας) την μυρωδιά που αφήνει στο έδαφος (ντορό) , καθώς ο λαγός επιστρέφει στην "κοιμισιά" του ("γιατάκι").
    Αυτή η επιστροφή του από την νυχτερινή βοσκή, γίνεται πριν την αυγή και ακολουθεί μια δαιδαλώδη διαδρομή στην γνώριμή του περιοχή, που τον φέρνει στην τοποθεσία που έχει διαλέξει να παραμείνει μισοκοιμισμένος (λαγοκοιμάται!) για την διάρκεια της ημέρας. Τα "γιατάκια" του είναι πολλά στην περιοχή ...δικαιοδοσίας του, και διαφέρουν στην κατασκευή και τοποθεσία, ώστε να διαλέγει το κατάλληλο για τις καιρικές συνθήκες της ημέρας. Είναι μικρές λακούβες στο χώμα στην ρίζα μικρών θάμνων , κάτω από μεγάλες πέτρες για τις βροχερές μέρες, ακόμη και σε τρύπες στο έδαφος. Ειδικά στα νησιά, όταν κυνηγηθεί επί μακρόν από τα σκυλιά μακριά από τον κυνηγό, έχει σαν τελευταία λύση αυτές τις τρύπες στο έδαφος ή βαθειά κάτω από μεγάλες πέτρες, όπου θα παραμείνει για σχεδόν το υπόλοιπο της ημέρας, και γι' αυτό τον λόγο που γνωρίζουν καλά οι νησιώτες λαγοκυνηγοί, μαθαίνουν τα λαγόσκυλά τους να ψάχνουν πάντα κοντά τους, ώστε να τον τουφεκίσουν στο ξεφώλιασμα ή στα πρώτα μέτρα.
    Στην πρωϊνή διαδρομή του ο λαγός, βάζει όλες τις τεχνικές που έχει διδαχθεί τους αιώνες που τον καταδιώκουν σχεδόν όλα τα αρπακτικά. Λίγο πριν το "γιατάκι" ακολουθεί μια διαδρομή μπρος-πίσω ..στο ίδιο μονοπάτι (τα "ψέματα") ώστε τα ίχνη του να επικαλύπτονται για να μπερδέψει τους διώκτες του, και τελικά με ένα μεγάλο πήδημα ,χώνεται στο γιατάκι , ώστε να μην αφήσει ίχνος γύρω και κοντά στο μέρος που θα περάσει την ημέρα του.
    Τα έμπειρα σκυλιά μόνο είναι ικανά να "ξεδιαλύνουν" όλο αυτό το κουβάρι των ιχνών και μάλιστα αφήνουν και διαφορετικό χαρακτηριστικό γαύγισμα όλη την ώρα που προσπαθούν να ξεχωρίσουν το νεώτερο ίχνος από το παλαιώτερο (πήγαινε-έλα!) . Πολλές φορές οι λαγοί , κυρίως οι έμπειροι, σε αυτή την φάση ακούγοντας τα σκυλιά , διαλέγουν την ..σιωπηλή απομάκρυνση απο το επικίνδυνο μέρος, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί ! Τελικά τα σκυλιά όταν τον βρούν, ορμούν με ένα ουρλιαχτό στο γιατάκι του και αρχίζει η καταδίωξη.
    O Λαγός , αφού πεταχτεί μ'ένα μεγάλο σάλτο από το γιατάκι, στα πρώτα μέτρα δεν αναπτύσει μεγάλη ταχύτητα, (η τουφεκιά εδώ είναι ...τραγικά εύκολη υπόθεση, και γι'αυτό πολλοί υποστηρίζουν ότι το να πάρεις λαγό στο ξεφώλιασμα , είναι αντιαθλητικό!!), ακολουθεί ένα σύντομο ζιγκ-ζαγκ ,σαν να προσπαθεί να κατανοήσει την ικανότητα των διωκτών του ,συνήθως τρέχει για λίγο στον κατήφορο και ξαφνικά με ένα απότομο γύρισμα στρέφεται προς την ανηφορική πλαγιά που ευνοεί το τρέξιμό του, λόγω των ασυνήθιστα μεγάλων πίσω ποδιών, και αναπτύσει όλη την ταχύτητα που του επιτρέπει το έδαφος, αφήνοντας πολλά μέτρα πίσω του τα σκυλιά που ουρλιάζουν! Είναι αυτή η ξεχωριστή ώρα για τους λαγοκυνηγούς που ξέρουν και ξεχωρίζουν από τα γαυγίσματα των σκυλιών , ..σε ποιά φάση είναι η καταδίωξη του φυγά! Είναι μια μουσική στα αυτιά αυτά τα γαυγίσματα των σκυλιών με τον διαφορετικό τόνο στην ησυχία του βουνού και δίνει αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στο λαγοκυνήγι !
    O Λαγός στην φυγή του ακολουθεί πάντα τα γνωστά του μονοπάτια και πάντα στα όρια της περιοχής του. Ποτέ δεν απομακρύνεται έξω απο αυτά τα όρια, και γι'αυτό τον λόγο ,αν τα σκυλιά αντέξουν και μπορέσουν να ακολουθήσουν για πολή ώρα τα ίχνη του, αργά ή γρήγορα θα ξαναπεράσει από τα ίδια μέρη! Οι κυνηγοί γνωρίζοντας τα μονοπάτια του, στήνονται εκεί και περιμένουν να ξαναφανεί. Πρέπει να παραμένουν ακίνητοι και κυρίως αμίλητοι (ο λαγός ακούει πολύ καλά) και όπως ο φυγάς έχει το νου του περισσότερο στα γαυγίσματα των σκυλιών, συμβαίνει πολλές φορές να πέσει κυριολεκτικά πάνω τους!
     Τα σκάγια είναι Νο συνήθως 3- 4-5 και το άνοιγμα της κάννης ( *-**-***).
    Πολλά σκυλιά φέρμας, ιδίως αν είναι μαθημένα στα αγριοκούνελα.

[S Αγριόχοιρος - us Scrofa]    Εξάπλωση και βιότοποι    Το αγριογούρουνο ζεί και αναπαράγεται σε όλη την Ευρωπαϊκή ήπειρο (πλην των Βρετανικών νησιών), κάτω από τον 58ο βόρειο παράλληλο, στην βόρεια Αφρική, στην κεντρική και νότια Ασία. Έχει εισαχθεί επίσης με επιτυχία στη βόρεια Αμερική. Στη χώρα μας υπήρχε σχεδόν παντού από χιλιάδες χρόνια, ενώ σήμερα συναντάται στη Μακεδονία, Θράκη, Ήπειρο, Θεσσσαλία και Στερεά Ελλάδα. Έχει επίσης επανεισαχθεί από τις Κυνηγετικές Οργανώσεις με μεγάλη επιτυχία στην Πελοπόννησο.    Είναι είδος δασόβιο. Ζεί στα πυκνά θαμνώδη δάση πλατύφυλλων, δρυός, καστανιάς και οξιάς. Συχνά όμως μετακινείται για αναζήτηση τροφής σε ελώδης εκτάσεις, σε γεωργικές καλλιέργειες που συνορεύουν με δάση ή ακόμα σε μεγάλα υψόμετρα το καλοκαίρι στην αλπική ζώνη.    Βιολογία    Ζεί κατά μέσο όρο 10 χρόνια, σε σπάνιες περιπτώσεις φτάνει όμως και παραπάνω από 15! Σε πλήρη ανάπτυξη φτάνει τα 170-200 κιλά. Έχει πολύ ανεπτυγμένη όσφρηση και ακοή ενώ η όρασή του είναι περιορισμένη. Το τρίχωμά του αποτελείται από δύο ειδών τρίχες, το κυρίως τρίχωμα είναι τρίχες μακριές, σκληρές και αραιές ενώ το πυκνό υπόστρωμα είναι τρίχες μαλακές και κοντές για να το προφυλλάσουν από τις χαμηλές θερμοκρασίες. Το τρίχωμα αλλάζει δυό φορές το χρόνο, τον Οκτώβρη και τον Μάϊο. Ο χρωματισμός του ποικίλλει ανάλογα τις εποχές, τις τοπικές γενιές και τον τόπο διατροφής του, από καφεκόκκινος, γκρι έως μαύρο    Το κοντόχοντρο χαρακτηριστικό σχήμα του αγριόχοιρου οφείλεται στο δυσανάλογα μεγάλο σε μέγεθος κεφάλι του. Τα αυτιά του είναι σχετικά μεγάλα, τα οποία κινεί συνεχώς για να συλλάβει και τον πιο ανεπαίσθητο ήχο. Η μύτη έχει μακριά κατάληξη η οποία του επιτρέπει με την βοήθεια των δοντιών του να σκάβει προς αναζήτηση τροφής (ο «ζουρνάς» στην γλώσσα των γουροκυνηγών). Οι 4 κυνόδοντες εμφανίζονται αμέσως μετά την γέννησή του. Οι κυνόδοντες της πάνω σιαγόνας είναι μεγαλύτεροι και ισχυρότεροι απ'αυτούς της κάτω και όλοι έχουν διεύθυνση προς τα πάνω. Τα αρσενικά έχουν μεγαλύτερους κυνόδοντες από τα θηλυκά. Κλείνοντας οι σιαγόνες, η εξωτερική πλευρά των πάνω κυνόδοντων έρχεται σε επαφή με την εσωτερική πλευρά των κάτω. Το εύρος της τριβής των κυνόδοντων είναι διαγνωστικό στοιχείο της ηλικίας των ζώων. Στα ανήλικα είναι ανύπαρκτη και αυξάνει με την πάροδο των χρόνων. Ένας άλλος τρόπος να διαπιστωθεί εμπειρικά η ηλικία των ζώων μιας ομάδας είναι ο τρόπος που σκάβουν το έδαφος. Τα νεαρά άτομα σκάβουν ακανόνιστα, ενώ τα ενήλικα δημιουργούν συνεχείς κανονικές αυλακώσεις.    Ο αγριόχοιρος είναι παμφάγο ζώο. Τρέφεται κυρίως με βελανίδια, κάστανα, διάφορα φρούτα και καρπούς, ρίζες και βολβούς τα οποία βγάζει σκάβοντας το έδαφος. Η επιδρομές του είναι συχνές σε καλλιέργειες πατάτας, παντζάρια και καλαμπόκια, ιδίως όταν οι καρποί είναι σε γαλακτώδη ακόμα μορφή. Το διαιτολόγιο συμπληρώνεται με μύκητες (μανιτάρια), σκουλήκια, σαλιγκάρια, προνύμφες εντόμων, έντομα, αμφίβια, ερπετά, τρωκτικά, αυγά αδαφόβιων πτηνών αλλά και ψοφίμια. Τα ψοφίμια είναι όμως συχνά πτώματα ζώων φορέων της τριχινιάσεως, ασθένειας που μεταδίδεται στον άνθρωπο, γι'αυτό το κρέας του αγριόχοιρου πρέπει να βράζεται καλά.    Κοινωνική δομή    Οι αγριόχοιροι διαβιούν σε ομάδες οι οποίες αποτελούνται από την μητέρα και τα μικρά των τελευταίων δύο ετών. Συχνά ενώνονται δύο ή περισσότερες ομάδες και σχηματίζουν κοπάδι. Αρχηγός της ομάδας ή του κοπαδιού είναι το γηραιότερο θηλυκό. Τα αρσενικά που είναι μεγαλύτερα των δύο ετών, σχηματίζουν μικρές ομόφυλες ομάδες ενώ τα γηραιότερα ζουν μόνα τους (μονιάδες).    Οι ομάδες διατηρούν περιοχές επικράτειας και δεν τις εγκαταλείπουν όσο υπάρχει αρκετή τροφή εκεί. Οι περιοχές αυτές εκτείνονται ανάλογα με την επάρκεια τροφής για την συγκεκριμένη ομάδα και συχνά επικαλύπτονται με άλλες γειτονικής ομάδας. Η "σήμανση" της περιοχής επικράτειας γίνεται με το ξύσιμο ή την αποφλοίωση των κορμών των δέντρων. Η μετακίνηση της ομάδας για την τροφή γίνεται σε όλες σχεδόν της ώρες της ημέρας όταν δεν ενοχλείται, με συχνά διαλείματα τις μεσημεριανές ώρες κυρίως. Όταν όμως ενοχλείται έντονα όπως στην περίοδο του κυνηγίου, γίνεται κατά την διάρκεια της νύχτας. Σε περιόδους με έλειψη τροφής, η ομάδα μπορεί να διανύσει έως και 80 χιλ. Κατά την μακρά αυτή μετακίνηση η ομάδα σχηματίζει φάλαγγα, το ένα ζώο πίσω απ'το άλλο και είναι δύσκολη η καταμέτρησή τους από τα ίχνη.    Ο αγριόχοιρος λατρεύει τα ..λασπόλουτρα, τα οποία τον απαλλάσουν από τα παράσιτα ενώ συγρόνως το δέρμα του λαμβάνει διάφορα ορυκτά άλατα και ιχνοστοιχεία. Αυτή του η δραστηριότητα τον αναγκάζει συχνά να διανύει μεγάλες αποστάσεις για να βρεί κατάλληλο τόπο. Μετά το λασπόλουτρο τρίβεται στους κορμούς των δέντρων ώστε να καθαρίσει την ξεραμένη λάσπη η οποία απομακρύνεται μαζί με τα παράσιτα.    Αναπαραγωγή    Είναι είδος πολυγαμικό. Η περίοδος οργασμού ξεκινά στα τέλη Δεκεμβρίου και τελειώνει στα τέλη Ιανουαρίου. Η διάρκεια του οργασμού των θηλυκών είναι 48 ώρες. Όλη την περίοδο του οργασμού τα αρσενικά πλησιάζουν τις ομάδες των θηλυκών και τότε επιδίδονται σε άγριες μάχες, αν και οχι θανατηφόρες, για την επικράτηση των πιο ισχυρών αρσενικών τα οποία θα σχηματίσουν τα "χαρέμια" τους, τα οποία συνήθως περιλαμβάνουν έως 8 θηλυκά.    Η κυοφορία στις πρωτότοκες θηλυκές διαρκεί 114-130 ημέρες, ενώ στις ώριμες 133-140. Γεννούν από 3 έως 10 μικρά. Σε περιοχές ή σε περιόδους πολυκαρπίας με άφθονη τροφή, οι γεννήσεις είναι κατά μέσο όρο 6 μικρά, ενώ σε φτωχές περιόδους πολύ λιγότερα. Τα θηλυκά ωριμάζουν για αναπαραγωγή στην ηλικία των 12 μηνών, ενώ τα αρσενικά στους 18-24. Με ευνοϊκές συνθήκες διατροφής είναι δυνατόν τα θηλυκά να έχουν οργασμό σε μιρότερη ηλικία.    Το θηλυκό απομακρυνόμενο απ'την ομάδα για την γέννα, κατασκευάζει υποτυπώδη φωλιά και γεννά μικρά με ανοικτά τα μάτια και ευθυβαδιστικά. Την πρώτη εβδομάδα παραμένουν στη φωλιά για προστασία από το ψύχος και ο θηλασμός τους διαρκεί 2-3 μήνες. Γεννιούνται με κοκκινωπό χρώμα με τις χαρακτηριστικές ανοικτοκίτρινες ραβδώσεις που τους δίνουν κάποια προσαρμογή με τον χρωματισμό του περιβάλλοντος. Οι ραβδώσεις διατηρούνται έως την ηλικία των 6 μηνών, (απαγορεύεται η θήρα τέτοιων μικρών) μετά την παρέλευση των οποίων, το χρώμα τους γίνεται καφέ, ενώ με την συμπλήρωση του πρώτου έτους αποκτούν τον χρωματισμό της ομάδας των ενηλίκων και ανεξαρτοποιούνται. Η θνησιμότητα των νογνών είναι μεγάλη τους πρώτους μήνες και φτάνει το 40-50% και οφείλεται στις δυσμενείς καιρικές συνθήκες, στην αρπακτικότητα μεγάλων θηλαστικών και στα παράσιτα. Η έντονη σεξουαλική δραστηριότητα εξασθενίζει τα αρσενικά που χάνουν έως και το 20% του βάρους τους. Σε ευνοϊκές περιόδους πολυκαρπίας είναι δυνατόν να γίνουν δύο γέννες το χρόνο, μία τον Ιανουάριο και η δεύτερη στο τέλος Ιουλίου με αρχές Αυγούστου. Kingdom: Animalia Phylum: Chordata Class: Mammalia Order: Artiodactyla Family: Suidae Subfamily: Suinae Genus: Sus Species: Sus scrofa